Wat er gebeurt op een afdeling Wonen met Zorg

Zorgdragen voor een ander. Iedereen heeft het erover en wilt zich er voor inzetten. Ook ik. Door de dubbele vergrijzing zullen er steeds meer ouderen komen die ook nog eens ouder worden. Dit betekent een toename in de zorgvraag. Maar wat komt er allemaal bij ‘zorg’ kijken? Een relevante vraag, zeker voor een marketeer zonder zorg-achtergrond. Reden genoeg om eens de werkvloer op te gaan op de afdeling Groepswonen van verpleeghuis Maria-Oord.

Een warm welkom
Bij binnenkomst word ik verwelkomd door een team van (kwaliteits)verpleegkundigen welzijnsmedewerkers en specialisten. Na een korte tour meng ik mij onder de bewoners in de woonkamer. Koffieleuten. Ik maak kennis met vrijwilligers Michelle en meneer van der Eijk. Ze helpen een paar dagen per week mee. De bewoners kletsen gezellig over koetjes en kalfjes. Letterlijk. “Vroeger kon je gewoon biest kopen”, vertelt bewoner Saskia. Tien minuten geleden wist ik niet eens wat biest was.

Na de koffie haak ik aan bij Gail, MBO verpleegkundige. Ze verzorgt de nagels van Hans. “Dit voorkomt dat Hans zich krabt of bezeerd” legt Gail uit. Doordat Hans een stijve arm heeft, werkt Gail voorzichtig. Met veel geduld, communicatie, maar vooral gelach, merk ik een klik. Het zijn vrienden. “Je moet wel oppassen dat er geen nagelstukjes het boezemgedeelte inschieten”, grapt Hans vriendelijk. Hij vertelt dat het hier fijn wonen is door de medewerkers. De zoon van Hans heet trouwens ook Michel.

Met elkaar zorg dragen
Tijdens de lunchpauze maak ik kennis met de andere teamleden. Gail vertelt dat zij later op deze afdeling wilt gaan flexwerken: “Het fijne van Groepswonen is dat je voor langere tijd mensen verzorgt. Bij Revalidatie gaat het vooral om korte periodes van zorg”. Na de boterhammen verandert de woonkamer in een tactische vergaderkamer. Taken worden verdeeld: wie zorgt er voor de medicijnen? Wie voor de keuken? Bijzonderheden? Zo blijkt Annette, een ‘oude rot’ in het vak, last te hebben van haar rug. Er wordt meteen aangeboden om zwaardere taken van haar over te nemen.

Daarna bereid ik met stagiaires Dina en Hyna de lunchwagen voor. Vandaag staat kippendijfilet óf hachee op het menu. Het ruikt goed. Hyna grapt meteen dat ik wel een hapje mag nemen. Ik kom Hans weer tegen en vraag wat hij wilt eten. “Een hamburger, en een frikandel speciaal. Met curry”, lacht Hans. En ook ik begin een klik te voelen met deze man.

Zorgen bevat ook technische handelingen
Na het afruimen van de lunch wordt er gekeken of bewoners willen slapen, of extra zorg nodig hebben. Een bewoonster geeft aan toilet-hulp nodig te hebben. Ze gaat vanmiddag op stap met een vrijwilliger. Ik vraag even of ik de kamer niet uit moet, maar vriendelijk geeft ze aan dat ik mag blijven. Met veel overleg en aandacht wordt de vrouw door Dyna en Hyna van haar rolstoel naar het bed getild. Als verzorger moet je hier op heel veel dingen letten: of de persoon goed zit, of er niks knelt, of de lift goed is ingesteld en alle hulzen goed vastzitten. Ook Gail komt langs om te checken of ze hulp nodig hebben, maar de twee werken goed samen.

Hierna loop ik langs de kamer van Hans. Terwijl hij een snoepje eet vertelt hij mij zijn verhaal. Door een hersenbloeding werkt de linkerkant van zijn lichaam minder goed. Daarnaast heeft hij door fouten in het verleden veel verloren. Hij vindt het jammer dat hij niet meer zelfstandig kan autorijden en dat ook zijn scout mobiel werd afgenomen, omdat hij hier geen subsidie meer voor krijgt. Moeilijke dingen.

Continue verbeteren en vooruitdenken
In de woonkamer geeft Gail een presentatie over de passieve lift aan de leerling verpleegkundigen. Gail bespreekt de voordelen en het belang van de baleinen, een soort staven die nek- en hoofdondersteuning bieden tijdens een lift. “Met verschillende zorgmedewerkers en ploegen is het belangrijk om de gehanteerde protocollen te blijven delen”, vertelt Gail. Hierna oefenen ze op elkaar hoe ze de baleinen juist instelt. Een mooi voorbeeld van learning-on-the-job.

Wat mij direct opvalt is dat er actief wordt nagedacht over hoe dingen gaan. Goede zorg vraagt om vooruit te denken. Met een goed hart kom je een heel eind, maar ik merk dat zorg ook veel technische en complexe onderdelen bevat. En dit is enkel wat ik in die paar uurtjes heb gezien. Werken in de zorg kan best intensief zijn. Gelukkig kijken de medewerkers naar elkaar om.

Het mooiste wat ik heb opgemerkt zijn de dankbare mensen om je heen. Wat cliché, maar waar. Iedere cliënt heeft een eigen verhaal. En het is mooi om te zien hoe het harde werken van een team bijdraagt aan het geluk en het welzijn van deze bewoners. Zelfs mijn kleine aandeel hierin werd gewaardeerd. “Leuk dat je er was, en het gaat je goed”, zwaait Hans. Ik vraag mij meteen af hoe het gaat op andere dagen en op andere afdelingen. Het wordt een ontdekkingstocht die ik graag met jullie wil delen.

De afdeling Groepswonen 3 in verpleeghuis Maria-Oord te Vinkeveen zorgt voor mensen die somatische zorg nodig hebben. Op deze afdeling wonen 24 bewoners met fysieke beperkingen die hier zorg krijgen en hulp met de dagelijkse dingen.